|
Mogła to być ziemna piwnica, jakie widywało się przy wolnostojących domach w czasach przed rozpowszechnieniem lodówek. Do takiej piwniczki bardziej mi pasują grube i ściśle dopasowane drzwi, które w przypadku awarii zamka trzeba wyrywać z futryną.Nietajenko pisze:Domyśleć się też można, że bohater dorastał w budynku wielolokalowym bo skąd by się wzięła ta kłódka do drzwi piwnicznych.
Coś a'la piwnica gospodyni proboszcza z Templariuszy?Kynokephalos pisze:Mogła to być ziemna piwnica, jakie widywało się przy wolnostojących domach w czasach przed rozpowszechnieniem lodówek. Do takiej piwniczki bardziej mi pasują grube i ściśle dopasowane drzwi, które w przypadku awarii zamka trzeba wyrywać z futryną.Nietajenko pisze:Domyśleć się też można, że bohater dorastał w budynku wielolokalowym bo skąd by się wzięła ta kłódka do drzwi piwnicznych.
Musiałbym przypomnieć sobie jej opis, ale pewnie to dobry przykład. Co prawda przed oczami wyobraźni miałem malutką piwniczkę wydrążoną w ziemnym kopcu blisko znanego mi wiejskiego domu.Czesio1 pisze:Coś a'la piwnica gospodyni proboszcza z Templariuszy?
Ale gwoli ścisłości to jest wtedy gdy mamy do czynienia z dziedziczeniem ustawowym. W naszym przypadku Tomasz odziedziczył spadek na mocy testamentu ale jak słusznie zauważyłeś mógł spadek odrzucić. Spadek otwiera się z momentem śmierci spadkodawcy. Ja jestem ciekaw w czyim posiadaniu był tenże testament i kto go otworzył... Czy wuj Gromiłło zdeponował go gdzieś????Kynokephalos pisze:1.
Zgodnie z dzisiejszym prawem spadkowym (kodeks cywilny z 1964 roku) sąd najpierw rozstrzyga o udziale w dziedziczeniu (który ze spadkobierców w jakiej części) a dopiero potem następuje dział spadku - który konkretnie element masy spadkowej przypadnie komu. Dział nie mógłby się odbyć bez wiedzy Tomasza jako jednego ze spadkobierców. Podczas działu Tomasz mógłby protestować przeciw wciskaniu mu niechcianego pojazdu.
Już poprawiłem swoje niedopatrzenie. Dzięki Kynokephalosie za Twoją spostrzegawczość.Kynokephalos pisze:Skoro tak szczegółowo wymieniasz wszystkich, nie powinniśmy zapominać o listonoszu. I nie tylko z formalnych powodów - przecież to z nim przyszła do Tomasza Przygoda.Nietajenko pisze:Pierwszy rozdział to tylko kilka stron a już na wstępie Nienacki aplikuje nam tłum osób. Pomyślałem sobie, że je wypiszę:
- Główny bohater - jeszcze nie znamy imienia,
- inż. Stefan Gromiłło - wuj, który obdarował bohatera garażem i pojazdem mechanicznym,
[...]
Pozdrawiam,
Kynokephalos
Tak na szybko z tego co pamiętam to mocno naciągana wydała mi się dedukcja owego mechanika skąd wuj Gromiłło wytrzasnął silnik od Ferrari. Jakoby czytał w gazecie, że przed dwoma laty jakiś Włoch rozbił się na drodze do Zakopanego jadąc takim samochodem i pewnie wuj odkupił od niego wrak samochodu. Trochę naiwna teoria jak dla mnie.Nietajenko pisze:Bardzo pozytywną osobą wydał mi się mechanik z redakcyjnych warsztatów samochodowych. Ma on w sobie coś z naszego Jacka. Wywarł na mnie wrażenie osoby, która nie tylko grzebie pod maską silnika ale także interesuje się historią motoryzacji, innowacyjnością w technice, jest ciekawy i spostrzegawczy. Taki mechanik z pasją. Co prawda długość oględzin wehikułu sugerowałaby jego skrajny flegmatyzm ale i tak moja ocena jego osoby wypada nieźle.
Nietajenko pisze:W rozdziale mamy do czynienia z pierwszym moralizowaniem. Główny bohater gani Teresę za jej obcowanie z typami od skradzionej kury. Ponadto prosto z mostu wygarnia jej, że jest brudna i powinna się umyć. Ten temat przewija się potem w samochodzikach kilkakrotnie (harcerze w PSiT, Bronka w NPPS itd.). Zauważcie jaką lekkością stwierdza również, że Teresa jest brzydka, ruda i piegowata - bardzo mnie tym rozbawił.
He, he Nietajenko, bo Cię o plagiat posądzę! Patrz mój post na temat rozdziału II wyżej!Nietajenko pisze:Ponadto dwugodzinne przygotowanie wehikułu do pływania to już lekka przesada. Wyobraźcie sobie pościg za Kuryłłą w KS. Nie dość, że Fryderyk dawno by go dogonił to jeszcze zdążyłby grilla rozpalić i upiec szaszłyki a Tomasz nadal by się z autem mozolił.
No przecież napisałem:johny pisze:He, he Nietajenko, bo Cię o plagiat posądzę! Patrz mój post na temat rozdziału II wyżej!
Nietajenko pisze:Myślę (podobnie jak jeden z przedmówców), że pomysł wehikułu
Mnie w tym momencie przypomina się "Dziwny Wypadek" Krzysztofa Szmagiera gdzie kradzione są zagraniczne wozy. Jest tam sugestia (ufam, że nic nie pokręciłem), że w Warszawie jest sto opli do pilnowania. Teraz sto opli to na jednym osiedlu da się doliczyć. Myślę, że Ferrari 410 Super America był na tyle egzotycznym autem na polskich drogach z lat '60 aby mechanik czytujący prasę fachową z łatwością mógł zapamiętać fakt rozbicia jednego egzemplarza. Oczywiście skojarzenie go z wehikułem jest daleko idącym gdybaniem ale z drugiej strony jak inaczej wyjaśnić obecność podzespołów tak unikalnego auta w tym samym regionie?Czesio1 pisze:Tak na szybko z tego co pamiętam to mocno naciągana wydała mi się dedukcja owego mechanika skąd wuj Gromiłło wytrzasnął silnik od Ferrari. Jakoby czytał w gazecie, że przed dwoma laty jakiś Włoch rozbił się na drodze do Zakopanego jadąc takim samochodem i pewnie wuj odkupił od niego wrak samochodu. Trochę naiwna teoria jak dla mnie.Nietajenko pisze:Bardzo pozytywną osobą wydał mi się mechanik z redakcyjnych warsztatów samochodowych. Ma on w sobie coś z naszego Jacka. Wywarł na mnie wrażenie osoby, która nie tylko grzebie pod maską silnika ale także interesuje się historią motoryzacji, innowacyjnością w technice, jest ciekawy i spostrzegawczy. Taki mechanik z pasją. Co prawda długość oględzin wehikułu sugerowałaby jego skrajny flegmatyzm ale i tak moja ocena jego osoby wypada nieźle.
Niekoniecznie naiwna. W owych czasach wielkiej pustki motoryzacyjnej, gdy na głównych trasach PRL-u trzeba było godzinami czekać na "stopa", jakikolwiek samochód zagraniczny, a zwłaszcza takie cudeńko jak Ferrari, nie pozostawało anonimowym. Tym bardziej tak spektakularna akcja , jak wypadek na "zakopiance"Czesio1 pisze:Tak na szybko z tego co pamiętam to mocno naciągana wydała mi się dedukcja owego mechanika skąd wuj Gromiłło wytrzasnął silnik od Ferrari. Jakoby czytał w gazecie, że przed dwoma laty jakiś Włoch rozbił się na drodze do Zakopanego jadąc takim samochodem i pewnie wuj odkupił od niego wrak samochodu. Trochę naiwna teoria jak dla mnie.Nietajenko pisze:Bardzo pozytywną osobą wydał mi się mechanik z redakcyjnych warsztatów samochodowych. Ma on w sobie coś z naszego Jacka. Wywarł na mnie wrażenie osoby, która nie tylko grzebie pod maską silnika ale także interesuje się historią motoryzacji, innowacyjnością w technice, jest ciekawy i spostrzegawczy. Taki mechanik z pasją. Co prawda długość oględzin wehikułu sugerowałaby jego skrajny flegmatyzm ale i tak moja ocena jego osoby wypada nieźle.
Sam oglądałbym, macałbym, lizałbym i wąchałbym i inne ałbym... I to dłużej, niż nasz książkowy mechanik! Jacek, o tym samym "07" piszę w poście powyżej. Widzę zatem, że nadajemy w tym temacie na tych samych falach.Jacekxt pisze:W jednym z odcinków por. Borewicz poszukuje Volkswagena i mówi do dyżurnego- "Odszukajcie mi zielonego volkswagena, w W-wie nie ma ich zbyt wiele, więc nie powinno z tym być problemu..."
Myślę, że nie tylko my, Bracie Nietajenko, ale i większość z nas. I dlatego nam dobrze z sobą...Nietajenko pisze: Widzę zatem, że nadajemy w tym temacie na tych samych falach.
Kiedys to byl lansJacekxt pisze:A co do diabełka na tablicy rozdzielczej, to myślę, że Nienacki kierował się trendami wystroju kabiny kierowcy z lat 60-tych. Pamiętam te diabełki, gołe gumowe mulatki i murzynki migające cycuszkami, frędzle nad szybami, naklejki wodne w postaci portretów pięknych pań, poowijane kolorowymi drutami dźwignie zmiany biegów i kierownice. O kiwających łebkami pieskach nie wspomnę... Motocykliści mieli jeszcze ping-pongi na szprychach i antenki na tłumikach.
Piłeczki były "nadziewane" na anteny przy tłumiku, a na szprychy wieszało się różnokolorowe, okrągłe spinki do włosów.barttez pisze:Motocykliści mieli jeszcze ping-pongi na szprychach i antenki na tłumikach.
W rozdziale trzecim zaś (wybaczcie, ciekawość popchnęła mnie nieco do przodu) właściciel upaja się swoim nabytkiem:Pan Samochodzik pisze:"Kupiłem nowoczesny, piękny, weekendowy namiot z wielkimi oknami i werandą."
Ja wyobrażałem sobie namiot Pana Samochodzika dużo skromniej. W dalszych częściach kanonu nie ma wielu informacji na ten temat, ale w "Nowych przygodach" jest to "mały zielony namiocik" a w "Księdze strachów" - również "namiocik", który wygląda jak kopciuszek w porównaniu z rezydencją Fryderyka.Pan Samochodzik pisze:"Miał kształt pięciokątny i opierał się na sześciu masztach, z których środkowy był nieco wyższy od pozostałych. Stanowił więc jakby miniaturę cyrkowej budy. Wewnątrz namiotu można było niemal stać. Miał duże okno, które zasłaniało się tiulową przezroczystą firanką i żółtą zasłonką. Miał drzwi również przezroczyste i zapinane na zamek błyskawiczny. Drzwi prowadziły na werandę, dużą, przestronną, gdzie mógł zmieścić się stolik i krzesełka albo samochód. Namiot wyglądał jak żółtoróżowy, kolorowy domek."
To bardzo ciekawe spostrzeżenie. Jeśli wuj Gromiłło rzeczywiście nigdy nie jeździł samem to może dziwić, że nie sprawdzony samochód podarował Tomaszowi. Było nie było wehikuł to nie jakiś "specjalny zmywak do naczyń kuchennych" czy "specjalny rodzaj szkła ognioodpornego", które można komuś podarować nie bojąc się ewentualnych konsekwencji. Tym bardziej, że wuj Gromiłło nie był mechanikiem samochodowym, a przynajmniej nic takiego nie wiemy o nim, a zatem nie zajmował się budową samochodów na codzień. A dodatkowo mamy tu do czynienia z niezwykłym wehikułem, zdolnym nie tylko do rozwijania prędkości ponad 200 km/h ale również pływającym. Czyżby wuj Gromiłło nie wypróbował możliwości "sama" zanim zdecydował się go podarować Tomaszowi? Jedyne co mi przychodzi do głowy to to, że po prostu nie zdążył. Testament spisał jeszcze w trakcie budowy wehikułu, wtedy wpadł na pomysł uszczęśliwienia nim Tomasza, planował wypróbowanie wehikułu ale nie przewidział, że tak szybko przeniesie się "do Abrahama na piwko".Kynokephalos pisze:Na koniec powiem, zrobiło mi się żal wuja Gromiłły. Okazuje się, że nie mógł on skorzystać z owoców swej pomysłowości i pracy; nie miał okazji jeździć wehikułem, albo jeździł nim bardzo mało.
1. Wehikuł nie miał dowodu rejestracyjnego. W rozdziale II Tomasz wspomina: "zarejestrowałem wehikuł na swoje nazwisko, określając w dowodzie rejestracyjnym typ mojego pojazdu, jako „sam” konstrukcji inżyniera Stefana Gromiłły". Gdyby istniał dowód rejestracyjny na nazwisko wuja, nie trzeba byłoby od nowa określać typu pojazdu przy zmianie właściciela.
2. Wehikuł był nieznany na ulicach Krakowa, o czym świadczy zachowanie kierowców, przechodniów, benzyniarza i policjanta w rozdziale I. Wcześniej zaś weterynarz mówi: "w Krakowie wszyscy wiedzą, że pański wuj był wariatem. Ten pojazd jest chyba także wariacki". Czyli wuj był w Krakówku znany, ale nikt nie wiedział o jego pokracznym samochodzie.
Być może wuj Gromiłło wstydził się jeździć swoim samochodem, a może przestał go lubić z innych przyczyn. Najprawdopodobniej jednak ukończył go niedługo przed śmiercią i nie zdążył zarejestrować ani nacieszyć się jazdą. Czas budowy wehikułu - dwa lata - wydaje mi się właściwy dla takiego przedsięwzięcia.
Pozdrawiam,
Kynokephalos
To chyba kolega nie pamięta jak się kiedyś robiło namioty. Ja swoją pierwszą i ostatnią dwójkę z Legionowa wyrzuciłem w ubiegłym roku, ca 30 lat po zakupie, bo plastikowe części się rozpadły a gumowe sparciały i nie do końca namiot dało się rozłożyć. One się wtedy nie rozklejały, bo wtedy nie było teorii, że najlepszy sprzęt to taki, który się rozpada po zakończeniu gwarancji.Kynokephalos pisze: Potem albo to celofanowo-różowe cudo szybko się porozklejało
Nie był mechanikiem samochodowym, ale był inżynierem mechanikiem i dziwakiem. Podarował rodzicom Tomasza kłódkę, której żaden ślusarz nie umiał otworzyć (przy okazji, dlaczego nie poprosili brata o otwarcie kłódki, nie wiem). Podarował w dobrej wierze, przecież piwnicy w tamtych czasach były miejscami, w których przechowywano wartościowe rzeczy a złodzieje najczęściej zaczynali treningi w swoim fachu właśnie od piwnic. I dokładnie tak samo mógł potraktować samochód dla Tomasza - w dobrej wierze. Wyraźnie wuj Gromiłło nie zastanawiał się nad efektami swoich wynalazków w świecie rzeczywistym.Czesio1 pisze:wuj Gromiłło nie był mechanikiem samochodowym
Wiem, to mniej więcej tyle ile przetrwała nasza rodzinna Warta3, stosunkowo intensywnie używana. Ale do "małego kolorowego domku" z dużymi oknami miałbym mniejsze zaufanie. Zresztą nie upieram się, zniszczenie sprzętu przedstawiłem jako jedną z możliwości. Faktem jest, że Tomasz tego namiotu przestał wkrótce używać.PawelK pisze:ca 30 lat po zakupie
Jakieś jazdy próbne pewnie odbył podczas pracy nad samochodem - nocami, gdy nikt nie widział. Może nawet i pływania. Ale raczej nieliczne i krótkie.Czesio1 pisze:Czyżby wuj Gromiłło nie wypróbował możliwości "sama" zanim zdecydował się go podarować Tomaszowi?
Mnie również ten bajer z Ameryki (zdjełano w CCCP) raził w oczy i to zarówno w przenośni jak i dosłownie (był różowy). Pewnie jest tak jak mówisz. Tomasz - początkujący detektyw amator nie do końca jeszcze wie jak ma się zachować. Z jednej strony nie chce się rzucać w oczy, stara się pozostać incognito a z drugiej robi wszystko by tak nie było. Stąd pewnie tak łatwo wytropili go harcerze gdy przeniósł majdan na miejsce po starej gajówce. No cóż, praktyka czyni mistrzem.Kynokephalos pisze:Potem albo to celofanowo-różowe cudo szybko się porozklejało - albo Tomasz słusznie doszedł do wniosku, że dla samotnego turysty biwakującego w rozmaitym terenie najwygodniejszy jest dwu-, najwyżej trzyosobowy namiot o prostej konstrukcji.
