Ouse Valley Viaduct - West Sussex
- grim_reaper
- Zlotowicz
- Posty: 629
- Rejestracja: 27 cze 2017, 22:53
- Płeć: Mężczyzna
- Podziękował;: 107 razy
- Otrzymał podziękowań: 72 razy
Ouse Valley Viaduct - West Sussex
Wiadukt Ouse Valley (lub wiadukt Balcombe) prowadzi linię kolejową Londyn-Brighton nad rzeką Ouse w Sussex. Znajduje się na
północ od Haywards Heath i na południe od Balcombe. Znana ze swojego bogato zdobionego projektu, konstrukcja została opisana
jako „prawdopodobnie najbardziej elegancki wiadukt w Wielkiej Brytanii”.
Budowa wiaduktu Ouse Valley została rozpoczęta przez firme London & Brighton Railway w 1839 roku. Został zaprojektowany przez
głównego inżyniera linii, Johna Urpetha Rastrricka, we współpracy z architektem linii kolejowej z Londynu do Brighton, Davidem
Mocatta. Wiadukt ma 29 metrów wysokości i jest prowadzony na 37 półokrągłych łukach, każdy o długości 9,1 metrów, zwieńczony
balustradami, o łącznej długości 450 metrów. Potrzebne było około 11 milionów cegieł do jego budowy. Zostały one w większości
przetransportowane rzeką Ouse (przez Newhaven i Lewes) z Holandii. 12 lipca 1841 r. wiadukt został oficjalnie otwarty dla
pociagów, choć budowa została w pełni ukończona dopiero w następnym roku. Całkowity koszt budowy wiaduktu wyniósł podobno 38
500 funtów (równowartość około 3,6 miliona funtów w 2016 r.).
W 1846 roku wiadukt stał się częścią kolei London, Brighton i South Coast Railway. W 1923 r., w wyniku Ustawy o Kolejach z
1921 r., został włączony do sieci Kolei Południowych. Pozostał w posiadaniu Southern Railway do stycznia 1948 roku, kiedy to
nacjonalizacja firm kolejowych Wielkiej Czwórki utworzyła publicznego operatora kolejowego British Railways.
Pierwsze poważne prace konserwatorskie miały miejsce w latach 90. XIX wieku. Koncentrowało się to na naprawach muru, ponieważ
inżynierowie z późnego okresu wiktoriańskiego obawiali się, że oryginalna zaprawa wapienna użyta do budowy wiaduktu była
niewystarczająca. Zdecydowano, że należy to zastąpic zaprawą cementową. Dodatkowo parapety i pawilony, choć wykonane z
kamienia Caen (wysokiej jakości wapień), poddane zostały silnym warunkom atmosferycznym.
Do 1956 r. uszkodzenia wiaduktu były rozległe, ale koszt prac remontowych został uznany przez British RailWays za zbyt wysoki.
Degradacja była częściowo konsekwencją długiej żywotności konstrukcji: kiedy została pierwotnie zbudowana, jej projektanci
zakładali, że konstrukcja będzie miała okres eksploatacji 120 lat, który już dawno był przekroczony.
Do maja 1983 r. wiadukt został oficjalnie uznany za obiekt klasy II.
Od marca 1996 r. wiadukt przeszedł renowację o wartości 6,5 miliona funtów nadzorowaną przez krajową firmę zajmującą się
infrastrukturą kolejową Railtrack i częściowo sfinansowaną z dotacji Rady Hrabstwa West Sussex, Railway Heritage Trust i
English Heritage. Mocniej zużywający się wapień został sprowadzony z Bordeaux, aby zapewnić jak najlepsze dopasowanie do
istniejącego kamienia Caen w balustradach i pawilonach. Niektóre z pirsów musiały zostać zrekonstruowane z powodu awarii
wiktoriańskiego muru. Nowe cegły, ręcznie wykonane w różnych rozmiarach, aby pasowały do istniejącego muru i osadzone w
zaprawie cementowo-wapiennej. Przez cały czas jedna z linii pozostawała otwarta, podczas gdy po drugiej stronie wiaduktu
prowadzone były prace renowacyjne. Projekt, który trwał ponad trzy lata, został ukończony we wrześniu 1999 r.
północ od Haywards Heath i na południe od Balcombe. Znana ze swojego bogato zdobionego projektu, konstrukcja została opisana
jako „prawdopodobnie najbardziej elegancki wiadukt w Wielkiej Brytanii”.
Budowa wiaduktu Ouse Valley została rozpoczęta przez firme London & Brighton Railway w 1839 roku. Został zaprojektowany przez
głównego inżyniera linii, Johna Urpetha Rastrricka, we współpracy z architektem linii kolejowej z Londynu do Brighton, Davidem
Mocatta. Wiadukt ma 29 metrów wysokości i jest prowadzony na 37 półokrągłych łukach, każdy o długości 9,1 metrów, zwieńczony
balustradami, o łącznej długości 450 metrów. Potrzebne było około 11 milionów cegieł do jego budowy. Zostały one w większości
przetransportowane rzeką Ouse (przez Newhaven i Lewes) z Holandii. 12 lipca 1841 r. wiadukt został oficjalnie otwarty dla
pociagów, choć budowa została w pełni ukończona dopiero w następnym roku. Całkowity koszt budowy wiaduktu wyniósł podobno 38
500 funtów (równowartość około 3,6 miliona funtów w 2016 r.).
W 1846 roku wiadukt stał się częścią kolei London, Brighton i South Coast Railway. W 1923 r., w wyniku Ustawy o Kolejach z
1921 r., został włączony do sieci Kolei Południowych. Pozostał w posiadaniu Southern Railway do stycznia 1948 roku, kiedy to
nacjonalizacja firm kolejowych Wielkiej Czwórki utworzyła publicznego operatora kolejowego British Railways.
Pierwsze poważne prace konserwatorskie miały miejsce w latach 90. XIX wieku. Koncentrowało się to na naprawach muru, ponieważ
inżynierowie z późnego okresu wiktoriańskiego obawiali się, że oryginalna zaprawa wapienna użyta do budowy wiaduktu była
niewystarczająca. Zdecydowano, że należy to zastąpic zaprawą cementową. Dodatkowo parapety i pawilony, choć wykonane z
kamienia Caen (wysokiej jakości wapień), poddane zostały silnym warunkom atmosferycznym.
Do 1956 r. uszkodzenia wiaduktu były rozległe, ale koszt prac remontowych został uznany przez British RailWays za zbyt wysoki.
Degradacja była częściowo konsekwencją długiej żywotności konstrukcji: kiedy została pierwotnie zbudowana, jej projektanci
zakładali, że konstrukcja będzie miała okres eksploatacji 120 lat, który już dawno był przekroczony.
Do maja 1983 r. wiadukt został oficjalnie uznany za obiekt klasy II.
Od marca 1996 r. wiadukt przeszedł renowację o wartości 6,5 miliona funtów nadzorowaną przez krajową firmę zajmującą się
infrastrukturą kolejową Railtrack i częściowo sfinansowaną z dotacji Rady Hrabstwa West Sussex, Railway Heritage Trust i
English Heritage. Mocniej zużywający się wapień został sprowadzony z Bordeaux, aby zapewnić jak najlepsze dopasowanie do
istniejącego kamienia Caen w balustradach i pawilonach. Niektóre z pirsów musiały zostać zrekonstruowane z powodu awarii
wiktoriańskiego muru. Nowe cegły, ręcznie wykonane w różnych rozmiarach, aby pasowały do istniejącego muru i osadzone w
zaprawie cementowo-wapiennej. Przez cały czas jedna z linii pozostawała otwarta, podczas gdy po drugiej stronie wiaduktu
prowadzone były prace renowacyjne. Projekt, który trwał ponad trzy lata, został ukończony we wrześniu 1999 r.
ℍ𝕒𝕝𝕝ó 𝕞𝕪𝕣𝕜𝕦𝕣 𝕘𝕒𝕞𝕝𝕚 𝕧𝕚𝕟𝕦𝕣 𝕞𝕚𝕟𝕟
-
- Zlotowicz
- Posty: 2634
- Rejestracja: 30 lip 2018, 09:44
- Podziękował;: 149 razy
- Otrzymał podziękowań: 139 razy
Re: Ouse Valley Viaduct - West Sussex
Podoba się. Znowu miejsce z historią i klimatem. Fajny zabytek związany z rewolucją przemysłową i początkami kolejnictwa. Rozumiem, że można go dowowonie eksplorować. Co daje niejakie możliwości.
- VdL
- Zlotowicz
- Posty: 4799
- Rejestracja: 29 maja 2014, 23:05
- Miejscowość: dokąd
- Płeć: Mężczyzna
- Podziękował;: 129 razy
- Otrzymał podziękowań: 89 razy
Re: Ouse Valley Viaduct - West Sussex
W pierwszej chwili myślałem że to akwedukt.
Super miejscówka.
Widziałem kiedyś jadąc do Dębek wiadukt kolejowy nad drogą ( nie pamiętam miejsca) , drugi w Lewinie Kłodzkim. Zrobiły na mnie duże wrażenie. Ale ten , szczęka opada.
Super miejscówka.
Widziałem kiedyś jadąc do Dębek wiadukt kolejowy nad drogą ( nie pamiętam miejsca) , drugi w Lewinie Kłodzkim. Zrobiły na mnie duże wrażenie. Ale ten , szczęka opada.
- grim_reaper
- Zlotowicz
- Posty: 629
- Rejestracja: 27 cze 2017, 22:53
- Płeć: Mężczyzna
- Podziękował;: 107 razy
- Otrzymał podziękowań: 72 razy
Re: Ouse Valley Viaduct - West Sussex
Szczerze mówiąc to sam nie wiedziałem czego mam se spodziewać na mejscóce:) Warto było się przejechać i obiekt na fotkach wiecznić
ℍ𝕒𝕝𝕝ó 𝕞𝕪𝕣𝕜𝕦𝕣 𝕘𝕒𝕞𝕝𝕚 𝕧𝕚𝕟𝕦𝕣 𝕞𝕚𝕟𝕟